Jak wyglądała medycyna w XIX wieku? Z jakimi problemami musieli mierzyć się ówcześni lekarze? Brak technologii, leków i zaufania do postępowych rozwiązań - te i wiele innych aspektów zostaje poruszonych w książce "Doktor Bogumił", pierwszym tomie "Uczniów Hippokratesa".

Wszystko przeplata się z realnym życiem polskiego lekarza, mieszkającym w zniewolonym i zacofanym kraju.

Akcja "Uczniowie Hippokratesa. Doktor Bogumił. Tom 1" rozgrywa się w 1850 roku w Warszawie. Absolwent Wileńskiego Uniwersytetu Medycznego, Bogumił Korzyński, rozpoczyna pracę w Szpitalu im. Dzieciątka Jezus w samej stolicy. Wykształcenie i ambicje pozwalają mu zdobyć posadę na oddziele chorób wewnętrznych w renomowanej placówce zdrowia. Jednak sama nauka i starania to dopiero początek brutalnej podróży przez życie XIX-wiecznego lekarza.

XIX-wieczna medycyna to ciągły wyścig i walka o życie pacjenta. Najlepszym lekarzem jest ten, który zoperuje chorego jak najszybciej, zanim ten umrze na stole zabiegowym. Ówczesna nauka stoi w miejscu, bo inteligencja boi się przyjąć nowe, niekonwencjonalne rozwiązania i metody leczenia. Mija już siedem lat, odkąd świat odrzucił pomysł Horacego Wellsa na zastosowanie eteru, jako środka znieczulającego. Zachód powoli idzie do przodu, ale polskie szpitale popadają w coraz większą nędzę. Brak jest odpowiednich środków do dezynfekcji, a zakażenie dotyka niemal każdego pacjenta.

Bogumił Korzyński stara się jak może, by w pełni wykorzystać zdobyte na studiach umiejętności. Leczenie pacjentów to jego misja. Mężczyzna pragnie zostać ginekologiem, by mimo ograniczonych możliwości pomagać kobietom takim jak jego żona, która podczas porodu niemal straciła życie. Jednak pracy zawodowej nie ułatwiają mu osobiste problemy i sekrety.